2012

'Could we start again please?'
Maria Magdalena in de musical Jesus Christ Superstar

Eindelijk dan is het jaar van de ondergang van de wereld aangebroken. 2012. Het jaar des doods.
Ik zou graag geloven in dat lot, dat alles en iedereen op hetzelfde moment zal vergaan en wie weet ergens anders een nieuw bestaan op zal kunnen bouwen, want wees eerlijk: een nieuw bestaan klinkt toch zo slecht nog niet?
Mijn doden (want zo moet leven na de dood logischerwijs genoemd worden) zou geheel door mij geregisseerd kunnen worden, in tegenstelling tot mijn leven, want nog geen licht had ik gezien of anderen beschikten al over mijn lot. Nu ben ik slechts een voortzetting van hoe ik was voor (of door) anderen.
Maar tijdens het doden zou het niet zo zijn. Tijdens het doden zou ik precies zo worden als anderen mij zich nooit hebben voorgesteld, simpelweg omdat zij zich van het doden onmogelijk iets hebben kúnnen voorstellen, laat staan van mij tijdens het doden. Een verademing zou dat zijn. Ik zou doen wat ik nooit had kunnen doen of juist wat ik altijd al deed, om het eindelijk eens te kunnen doen zonder reden. Iedereen zou zo doden. Iedereen zou naast elkaar kunnen doden, met elkaar kunnen doden, zonder elkaar kunnen doden. Het zou een vreedzame samendoding zijn, hoe dan ook.
Maar helaas geloof ik niet in dat lot. Ik geloof dat ik op een gegeven moment alleen moet sterven, afscheid moet nemen van degenen die ik liefheb, ondanks dat ze me mijn leven lang hebben gevormd, zonder dat ik ze ooit terug zal zien, want geloven in leven na de dood doe ik net zo min.